Za kulisami z Emmą Raducanu

Ta powieść należy do kanonu literatury światowej. „Emma Woodhouse, osóbka przystojna, inteligentna i bogata, posiadająca wygodnie urządzony dom i obdarzona szczęśliwym usposobieniem, otrzymała, zda się, wszelkie dary, jakie życie ofiarować może” – tak Jane Austen w roku 1816 przedstawia swoją bohaterkę. Imię Emma, tytuł słynnego dzieła, oznacza „wszechogarniająca”, „wielka”. Nadając je córce, Państwo Raducanu składają w jej kołysce wielkie nadzieje. Emma Raducanu przychodzi na świat 13 listopada 2002 r. w Toronto. Jej ojciec Ian jest rodowitym Rumunem, matka Renee – Chinką. Gdy Emma ma dwa lata, rodzina przenosi się do Wielkiej Brytanii. Dom rodzinny w Bromley znajduje się o niecałą godzinę drogi na południowy wschód od centrum Londynu, rodzice pracują w sektorze finansowym. Highbury, dom bohaterki powieści – jej rówieśniczki – jest położony w niemal identycznej odległości od londyńskiego City. Ale między dwiema wyrazistymi biografiami obydwu Emm jest oczywiście ogromna różnica: podczas gdy bohaterka literacka zatraca się w nieróbstwie, prawdziwa sportsmenka od dziecka trenuje, pracując na swój sukces.

Odporność i logika

„Moja wielokulturowość i moje pochodzenie z całą pewnością mnie ukształtowały” – mówi Emma Raducanu, gdy spotykamy się z nią podczas sesji zdjęciowej. „Myślę, że po mamie odziedziczyłam umiejętność dostosowania się – odporność, która pomaga mi na korcie tenisowym. Logiczne myślenie procesowe – to raczej mam po ojcu. Oboje mieli wobec mnie oczekiwania, byli moją inspiracją i zachęcali mnie do działania”. Równolegle z karierą sportową Emma zdaje brytyjskie egzaminy maturalne, uzyskując najlepsze oceny z matematyki i ekonomii. A jej pasją są sporty motorowe. „Sam tenis”, mówi, „byłby zbyt jednowymiarowy”. To nie ulega żadnej wątpliwości – ta młoda kobieta emanuje ciekawością i chęcią życia. Widzi się na studiach ekonomicznych lub prawniczych. Ale najpierw tenis.

Grać zaczyna już jako pięciolatka. Trenuje przed zajęciami w szkole i ponownie wieczorem. Reflektory gasną, a ona trenuje dalej. „Mój ojciec zawsze mówił: jeśli dasz radę w ciemności, w dziennym świetle będzie Ci łatwiej”. Swój cel miała sprecyzowany od dziecka: chce serwować na Wimbledonie i wygrywać Wielkie Szlemy. Jako sześciolatka zaczyna też jeździć gokartem. „To mi się bardzo podobało i dawało masę frajdy. Im lepsza byłam, tym przyjemniejsze było poczucie prędkości i panowania nad pojazdem”. Pełnej energii Emmie niestraszne są również wyścigi motocrossowe. „Który dzieciak nie lubi bawić się w błocie?”, pyta ze śmiechem. „Tak serio, to coś o stopień wyżej niż gokarty. Motocross wymaga koordynacji i równowagi – i daje jeszcze więcej adrenaliny”.

Dźwięki jedenastki przed szkołą

Dwie umiejętności potrzebne także w tenisie. Od dnia 13. urodzin Emma Raducanu ma prawo do startu w turniejach Międzynarodowej Federacji Tenisowej (ITF) dla młodzieży poniżej 18. roku życia. Zaledwie osiem dni później zostaje najmłodszą zwyciężczynią turnieju w historii ITF, wygrywając Nike Junior International w Liverpoolu. Pierwszy wielki sukces w karierze młodej zawodniczki. Emma od dawna ma stałego trenera – a on ma sportowy samochód. „To była motywacja w czystej postaci, gdy o siódmej rano usłyszałam dźwięk jego jedenastki” – opowiada. „Podziwiałam ten samochód i marzyłam, że któregoś dnia też będę mieć Porsche”. Jeździ do Brands Hatch, aby zobaczyć wyścigi British Carrera Cup lub finał mistrzostw Touring Car Championship. Odwiedza również Grand Prix Formuły 1. „Obserwuję różne kategorie. Lubię Formułę E, ponieważ jest to przyjazna dla środowiska innowacja, a silniki elektryczne dają rewelacyjne przyspieszenie. Mnóstwo manewrów wyprzedzania również jest bardzo ekscytujące. Bardzo cieszyłam się z pierwszego zwycięstwa Porsche!”. W Taycanie GTS Sport Turismo Emma miała okazję sama przekonać się o możliwościach pojazdu elektrycznego. „To najmocniejszy samochód, jaki kiedykolwiek prowadziłam na drodze publicznej”. Chętnie wzięłaby znowu udział w wyścigu. Ale najpierw tenis

Pełny gaz 2021

Na początku lata dzięki dzikiej karcie startuje w Wimbledonie z numerem 338 w światowym rankingu WTA i dociera do jednej ósmej finału – jest najmłodszą w historii Brytyjką, która dotarła do czwartej rundy turnieju zawodowców. Kolejny wielki sukces.

Zaledwie kilka tygodni później odbywa się drugi turniej wielkoszlemowy w jej karierze: US Open. Aby móc zagrać w Nowym Jorku, trzeba najpierw przebrnąć przez rundy kwalifikacyjne. Pewnie wygrywa swoje trzy mecze. Na Flushing Meadows kwalifikantka z początku pozostaje niezauważona. Ale potem przechodzi przez pierwsze trzy rundy i w jednej ósmej finału wygrywa z Shelby Rogers. W ćwierćfinale pokonuje mistrzynię olimpijską Belindę Bencic, a w półfinale Marię Sakkari. Turniej wygrywa, pokonując w finale Leylah Annie Fernandez 6:4, 6:3. Łącznie z kwalifikacjami to jej dziesiąte zwycięstwo z rzędu bez straty seta. Nigdy wcześniej nie zdarzyło się, aby kwalifikant uniósł trofeum. Tenisowy świat staje na głowie. Media celebrują tę historię, na zwyciężczynię spada deszcz gratulacji. Nawet brytyjski dwór publikuje gratulacje od królowej, na Twitterze Martina Navratilova pisze: „Narodziła się gwiazda!”. BBC przyznaje jej tytuł Sportowej Osobowości Roku, a WTA – tytuł Debiutantki Roku. Na początku roku 2022 za zasługi dla swojego kraju otrzymuje tytuł damy Orderu Imperium Brytyjskiego klasy MBE. Jak ma sobie z tym poradzić nastolatka?
 

„Sam tenis byłby zbyt jednowymiarowy”.

Emma Raducanu o swojej miłości do sportów motorowych.

Korowód

Bohaterka powieści Jane Austen, Emma Woodhouse, miała łatwo: kochana przez prawie wszystkich, niekrytykowana przez nikogo. Ale życie to nie powieść. Osobą publiczną Emma Raducanu nie stała się za jednym zamachem, ale dzięki wielu niezrównanym – niektórym wprawiającym piłkę lot o prędkości ponad 160 km/h. Przed nią pojawił się korowód gratulujących i krytykujących. Jej motto na tej huśtawce: „nigdy się nie zatrzymuj, ucz się, doskonal się, zbieraj doświadczenia”. Emma ma jeszcze wiele planów. Najpierw tenis. A potem się zobaczy.