Cisza przed burzą

Słychać jedynie szelest liści, gdy Sigurd Wongraven leży na swoim hamaku turystycznym rozpostartym między dwoma drzewami. Czasami potrzebuje ciszy. Szukaj jej w rozległych lasach wokół Oslo. „Nocuję tu i poddaję się działaniu odgłosów mroku. Księżyc, zapachy i migotanie gwiazd inspirują mnie. Tak powstaje wiele moich tekstów”, opowiada czterdziestosześciolatek, który zyskał międzynarodową sławę jako frontman norweskiego zespołu blackmetalowego Satyricon. Nawet zimą Wongraven wyrusza z czołówką na głowie na wieczorne eskapady na biegówkach. Najchętniej z dala od utartych tras narciarskich, gdzie liczy się doświadczenie w głębokim śniegu. Zna pułapki zastawione przez naturę – i podchodzi do nich z respektem. Świadomy spokój wywiera wpływ na jego osobowość. Osiąga go intensywnością, jaką poświęca się dosłownie wszystkiemu, co robi. Przekraczanie granic i zmiana tempa to jego specjalność. Życie niczym kompozycja zupełnie głośnych i bardzo niskich dźwięków. Kto ogląda go na scenie w czarnym przyodzieniu z trupio bladym makijażem przy mocnym rytmie, wyobraża sobie kogoś innego niż marzyciela na hamaku. Brutalność dźwięku i łagodne brzmienia mają swoją kontynuację w garażu: dwa Porsche 911 GT3 (991 i 992), dzieli go z Porsche Taycan 4S.

Wielowarstwowy dźwiękowy kobierzec dla dzieł Edvarda Muncha.

W okresie między nagrywaniem z Satyriconem albumów Volcano oraz Now, Diabolical Wongraven oddawał się kolejnej wielkiej pasji: U progu trzydziestki kupił sobie pierwsze Porsche 911, czarny egzemplarz Carrera 4 (993). Ostatniej chłodzonej powietrzem, jak z dumą podkreśla. „Model 911 był dla mnie zawsze jak Les Paul, jeżeli miałbym to określić w kategoriach stylowych gitar. Absolutny klasyk pod względem formy i dźwięku”. Za kierownicą używanego wozu wiódł swą rockową codzienność, transportując nawet snowboardy do stoków wokół Holmenkollen. Nie oszczędzał swojego Porsche, starał się zgłębić samochód z własną sobie skrupulatnością i pozostał wierny marce. Odkrywanie i pełne oddania zgłębianie do uzyskania absolutnie eksperckiej wiedzy – tak artysta wszedł także na kolejną ścieżkę kariery jako winiarz. Stało się tak po sukcesie albumu The Age of Nero z 2008 roku „Po niemal 15 latach z zespołem potrzebowałem nowego impulsu”. Cuvée sygnowane jego nazwiskiem to od dłuższego czasu uznana marka.

Obecnie w wiejskiej chacie z ciemnobrązowych drewnianych bali, przebudowanej na ultranowoczesne studio nagraniowe z nordyckim klimatem par excellence, otwiera się znów zupełnie nowy rozdział w jego aktywnym życiu: instalacja dźwiękowa na specjalną wystawę w widowiskowym Muzeum Edvarda Muncha, które jak skała wrzyna się w krawędź oslowskiego portu. Wraz z inżynierem dźwięku Erikiem Ljunggrenem, który zasiadał już przy stole mikserskim z kolegami z a-ha, Wongraven tka wielowarstwowy dźwiękowy kobierzec. Będzie on spowijać muzycznym obłokiem specjalny wybór bogatego dorobku Muncha. Połączenie to nosi nazwę Satyricon & Munch. Otwarcie nastąpi 30 kwietnia 2022. „Rozprawa z tym mistrzem to największe wyzwanie w mojej dotychczasowej karierze”, przyznaje muzyk. „Szorstkiemu realizmowi Muncha na początku towa­rzyszyły skandale. Prowokator, który musiał się przebić. To do mnie pasuje!” W milczeniu Wongraven przygląda się czarno-białej litografii Pocałunek śmierci – to jedno z jego ulubionych dzieł Muncha.

Po ciszy znów nadchodzi czas na głośną odmianę. Tym razem scenerię tworzy Rudskogen Motorsenter – tor wyścigowy o długości 3,25 km, którego projektantem był niemiecki architekt Hermann Tilke, autor projektów niemal wszystkich nowoczesnych torów Formuły 1. Tu spotyka się wyścigowa społeczność Porsche z Oslo. Wykonawca muzyki metalowej podaje swój rekord toru, akcentując ostatnie miejsce po przecinku – 1:37,7 m. „Najpierw walczy się o sekundy, potem o dziesiętne, wyjaśnia. GT3 (991) w indyjskiej czerwieni z jego inicjałami na tablicy rejestracyjnej to kolejne wyzwanie, któremu oddaje się skwapliwie. Jako członek automobilklubu Rudskogen poświęcił cały rok, aby zinternalizować sobie tor i opanować wóz o mocy 368 kW (500 KM) na każdym metrze i podczas wszystkich manewrów. Wysokie ambicje Wongravena także w tym świecie stanowią fundament jego wyluzowanej niezależności, z jaką analizuje obecnie tor pełen przeszkód. Nazwa długiej opadającej prostej brzmi niczym tytuł metalowego albumu: ANGSTEN. A następujący po niej zakos zapewnia zmianę kierunku zupełnie w guście żądnego doświadczeń kierowcy.

Pomost między epokami.

SideKICK: Wino od Wongravena 

Sigurd Wongraven potrafi pogodzić muzykę z produkcją wina z najlepszych szczepów. Wygłasza enologiczne referaty, szkoli norweskich sommelierów i stworzył swoją własną markę. Jego białe wino opiera się na winorośli riesling, którą w Deidesheim w Palatynacie przetwarza wspólnie z miejscowymi producentami, komponując cuvée pod własnym nazwiskiem. Własne kreacje tworzy także we Francji i Włoszech na bazie winogron z Szampanii i Barolo. W 2020 roku firma Wongraven Wines sprzedała ponad dwa miliony litrów wina w Norwegii. Po Szwecji i Finlandii chce przeprowadzić ekspansję na dalsze rynki.