Dagboek uit de woestijn

“Het is een openbaring om met deze sportwagen over uitdagend terrein te kunnen rijden.”

Nguyen Hoang Anh

Inmiddels ben ik gewend geraakt aan mijn eigen ongeduld. De ontwikkeling van de offroad 911 heb ik op de voet gevolgd. Een jaar geleden heb ik de mijne in de kleur GT Silver Metallic besteld, een van 2.500 wereldwijd. Voor deze reis heb ik niets aan mijn sportwagen gewijzigd – hij is immers gebouwd voor extreme omstandigheden. Mijn 54 jaar oude lijf daarentegen niet. Uit voorzorg heb ik een testrit van twee dagen en 2.000 kilometer door Vietnam gemaakt. Nu rijd ik met mijn 911 Dakar het onbekende tegemoet. De droom leeft, hij lijkt uit te komen – en daarmee heb ik het eerste doel al bereikt.

19 – 23 september, eindpunt van de etappe: grensovergang Laos–China 

Twee vrienden begeleiden me in een pick-up en een SUV. We vertrouwen elkaar blindelings en zijn goed op elkaar ingespeeld, en dat is belangrijk. Want de reis is lang en de uitdagingen zijn groot. We communiceren via walkie-talkie, op grote afstand met de smartphone. De eerste dagen rijden we noordwaarts langs de kust van de Zuid-Chinese Zee, daarna in westelijke richting door Laos – prachtige uitzichten, maar dat is nog maar een opwarmertje. Mijn doel zijn landschappen die nog nooit door een 911 zijn doorkruist. Niet altijd zullen er wegen zijn, en niet altijd zal de rechtstreekse weg de snelste zijn. We hebben geen gedetailleerde route uitgestippeld. Wel stops om te overnachten, plekken die ik in ieder geval wil zien – en grensovergangen waarvoor je je moet registreren. Zoals nu tussen Laos en China.

Omdat het zo perfect bij ons gevoel past, binden we een klein stuk vuurwerk aan een touw achter onze auto en rijden daarmee over de steppe. In China is dat gebruikelijk en mag dat. Het betekent hier dat je daarmee boze geesten verdrijft en de weg vrijmaakt voor geluk. Zo hoort het nu eenmaal! Het knalt flink! Binnenin jubelgeluiden!

Tussen de Khunjerabpas en Kashgar, ooit een belangrijke stad op de zijde-route langs de grens met Kirgizië en Tadzjikistan, loopt het Chinese deel van de beroemde Karakoram Highway tussen Pakistan en China. Omdat hij een hoogte van 4.714 meter bereikt, wordt hij soms wel het achtste wereldwonder genoemd. Ook wij klimmen tot bijna 4.700 meter. We rijden langs de kloof van Dushanzi en verder naar Kuqa over de bergketen Tiensjan. De pas wordt gezien als een van de mooiste wegen van China en we genieten van het spectaculaire landschap met zijn steile hellingen van donkergrijs gesteente.

Binnenkort valt de weg in winterslaap, we hebben het nog net op tijd gered. Er is geen weg naar geluk, geluk is de weg. Het zijn niet mijn eigen woorden. Maar ze passen perfect bij onze reis die maar één doel heeft: de weg waarop we rijden. Of misschien ook juist niet de weg.

14 – 20 oktober, eindpunt van de etappe: grensovergang China-Mongolië 

Bijna een maand geleden zijn we vertrokken. Achter het stuur probeer ik in gedachten de vele indrukken een plek te geven. Is dit het avontuur van mijn leven? Er is veel voor te zeggen. En veel is nog onduidelijk.

In het hoge noorden bereiken we Hemu, voor velen het mooiste dorp van China. Een parel in het sowieso grandioze gebied rondom het Kanasmeer. Prachtige herfstlandschappen bieden een indrukwekkend schouwspel van de natuur. Als we arriveren is het hoogseizoen voorbij, en daarom kunnen we via een aantrekkelijke en normaal gesproken overvolle route door de bossen naar het dorp rijden. Voor ons groene weiden, in de verte besneeuwde bergtoppen – en daartussen het spiegelgladde oppervlak van het Kanasmeer. Als je me vraagt waarom ik deze reis maak, dan is het enerzijds de drang om mijn ‘Elfer’ door en door te beleven. Anderzijds dit soort momenten. Plekken die een magie uitstralen en je nooit meer loslaten.

21 – 27 oktober, eindpunt van de etappe: provincie Arhangaj, Mongolië 

De schoonheid van de afgelopen dagen heeft ons in vervoering gebracht. Nu worden de emoties tot het uiterste gedreven, want we naderen onze bestemming: de Mongoolse woestijn Gobi. We maken direct kennis met de gevaren van onze uitdagende trip. Ik onderschat de ondergrond, grote scherpe stenen doorklieven twee banden. Gelukkig hebben we twee reservebanden meegenomen. Daardoor bereiken we daadwerkelijk onze tussenstop. Het is het huis van de Kazachse familie Beken die diep in de bergen een Mongoolse traditie in stand houdt: het fokken van adelaars. Als ze ons de majestueuze dieren laten zien, word ik nederig. Wat een ontzagwekkende aanblik. In Mongolië worden adelaars aanbeden – om hun kracht, beweeglijkheid en loyaliteit. Mijn adelaar is mijn ‘Elfer’, denk ik bij mezelf en ik moet een beetje grinniken. ’s Avonds genieten we met de Bekens van de rust van de natuur, eten samen, luisteren naar de liederen die ze voor ons zingen en dompelen ons onder in de fascinerende wereld in het uiterste westen van Mongolië.

Ook de volgende dag krijgen we weer te kampen met de uitdagingen op ruig terrein. Terwijl het glijden over het woestijnzand voelt alsof we vliegen, maken grote stenen op delen van het traject het ons bijna onmogelijk om op te schieten. De ondergrond, waarop de richting alleen wordt aangegeven door de sporen van voorgaande auto’s, is gedeeltelijk heftig, de opgave voor de 911 is enorm – maar we slaan ons erdoorheen, hij laat ons niet in de steek.

Op weg naar de Tsenkher Hot Springs in de provincie Arhangaj rijden we verkeerd – opnieuw redt de 911 Dakar ons. De laatste 20 kilometer moeten we offroad de bergen oversteken. Er is geen weg, gedeeltelijk wijst een nomadenpad ons de route. We rijden dwars door bergrivieren en banen ons al slingerend een weg door de bossen. Op een gegeven ogenblik bereiken we het geneeskrachtige water van de hete bronnen en slaan het natuurlijke schouwspel met verbazing gade. Nu weet ik het zeker: de Dakar zal elk terrein op deze reis trotseren.

27 oktober – 5 november, eindpunt van de etappe: grensovergang Mongolië–China

Twee dagen geleden heb ik in een rivierbedding te veel gas gegeven en ben ik met de achterbumper op de stenen vast komen te zitten. Nu moeten we in Ulaanbaatar, de hoofdstad van Mongolië, naar de garage. Eenmaal daar aangekomen, ben ik meer dan verrast – de monteur is Vietnamees, zoals blijkbaar velen hier. Het is prettig om even met mensen uit mijn geboorteland te praten die niet bij onze reisgroep horen. Daarom doet het verblijf in de garage niet alleen de ‘Elfer’ goed.

Hij is snel weer fit. We benutten het moment om de misschien wel koudste en drukste hoofdstad ter wereld te ontvluchten. Want we zijn niet voor een stedentrip gekomen, maar voor belevenissen in de indrukwekkende natuur die even later volgt: voor ons ligt het dichtgevroren Hövsgöl Nuur, het op een na grootste meer van Mongolië. De zon zakt achter de beboste heuvels in herfstkleuren en ik probeer me dit moment in te prenten. Verder naar het oosten, daar kunnen we van op aan, wacht ons de sneeuw.

6 – 16 november, eindpunt van de etappe: Snow Town, Harbin, China

De voorspelling komt uit: dikke sneeuwvlokken dwarrelen naar beneden als we weer Noord-Chinees terrein bereiken. Eindelijk kunnen we de ‘Elfer’ laten driften – maar niet lang. De wegen zijn spiegelglad, het wordt gevaarlijk. Drie dagen later staan we in een file. Het wachten doorkruist onze plannen zodanig dat we besluiten om het risico aan te gaan. We gaan van de weg af en halen de stilstaande auto’s in – offroad. Het filmpje van deze gedurfde manoeuvre heeft op sociale media al snel meer dan twee miljoen hits. Nog een moment dat me laat zien dat de band met mijn ‘Elfer’ nog maar net is begonnen – en nog lang zal duren.

In Mohe City, het noordelijkste en in de winter met min 30 graden Celsius koudste dorp van China, scheidt alleen een dichtgevroren rivier ons van Rusland. Ons plan leidt ons echter zuidwaarts naar China Snow Town. Officieel heet de plaats Zhongguo Xuexiang, zijn inofficiële naam doet hij echter alle eer aan. Op misschien wel de mooiste dag van de reis testen we de 911 Dakar in de beroemdste sneeuw van China – een droom. Tot nu toe was er nog nooit een ‘Elfer’ in Snow Town te zien. Wat een eer.

17 november – 4 december, eindpunt van de etappe: Saigon, Vietnam

De volgende etappe is misschien niet zo overweldigend als het eerste deel door West-China en wat rijvaardigheid betreft niet zo spectaculair als Mongolië. Maar wel een van de opwindendste. Want hij overweldigt met een gevoel van euforie. Het is ons gelukt, we waren in de Gobiwoestijn en zijn nu op de terugweg – en willen alleen maar verder rijden. Dat de weg maar nooit mag eindigen. We bezoeken de stad Dandong bij de grens met Noord-Korea met de ingestorte brug die het land vroeger met China verbond. We rijden door Peking en naar Shanhaiguan, waar de Chinese Muur begint in de oceaan. Zo rijden we steeds verder zuidwaarts, naar huis.

Terwijl ik nog probeer om alle indrukken te verwerken, zie ik steeds weer dat mensen ons met hun smartphone volgen. Op een gegeven moment stuurt een vriend uit China me filmpjes door van onze reis. Diens zoon kwam ze op sociale media tegen. Plotseling worden we zelfs door een filmcrew begeleid, op Chinese sociale media gaan de hashtags ‘Vietnam911’ en ‘Vietnamese uncle’ viraal. Mijn Porsche en ik – we zijn beroemd. We genieten van de aandacht, de vele kennismakingen en inspirerende ontmoetingen.

De eerste dag terug in Vietnam en het besef: het was echt hét avontuur van mijn leven. 33.000 kilometer in de 911 Dakar – misschien ben ik zelfs de eerste mens die zo’n missie heeft ondernomen. Nu volgt eerst het ererondje. De mensen die onze reis op internet hebben gevolgd, rijden naast ons, langzamerhand komen er steeds meer bij. Ik begin me te realiseren: deze reis was niet alleen voor mij inspirerend. Thuis ben ik dolblij en enthousiast. Vanwege alle indrukken. En de 911 Dakar. Hij houdt evenveel van zandduinen als van dichtgevroren bergmeren, besneeuwde wegen, uitdagende hellingen en lege snelwegen. De afgelopen 75 dagen ben ik ongelofelijk gesteld geraakt op deze sportwagen, ik wil met hem de wereld rondreizen. Eén ding weet ik zeker: met deze 911 gaat het lukken.

Een jaar later, bestemming: Stuttgart-Zuffenhausen, Duitsland 

Aan het einde van de zomer van 2024, terwijl de indrukken van de afgelopen winter zijn verwerkt en ik de volgende plannen aan het uitstippelen ben, ontvang ik fascinerend nieuws: de ontwikkelaars van de 911 Dakar in Stuttgart hebben over mij en mijn reis gehoord. Ze willen me ontmoeten. Ik kan het nauwelijks geloven – en ben dolblij. Mijn droom is niet alleen uitgekomen, hij heeft alle verwachtingen overtroffen.

Niet veel later sta ik na een uitputtende vlucht daadwerkelijk voor het Porsche Museum in Stuttgart-Zuffenhausen, daar waar ook mijn reis ergens begon. Ik word welkom geheten door Achim Lamparter. Hij is de projectleider van de 911 Dakar en voor mij een held. Want samen met zijn team heeft hij mijn reis mogelijk gemaakt. Natuurlijk komt hij met een 911 Dakar voorrijden. Hij neemt de tijd voor mij, vertelt me van alles over de spannende ontwikkeling van de ‘Elfer’ en wil ook graag weten hoe ‘zijn’ Elfer het er vanaf heeft gebracht. Ik begin enthousiast te vertellen en beloof dat ik hem ooit daarmee zal bezoeken. Want het was niet ons laatste avontuur. Ooit reizen we de hele wereld rond, naar Stuttgart. Ik en mijn 911 Dakar. Mijn adelaar.