Als geen ander

Er gaat een verhaal over Shohei Ohtani dat veel over hem en zijn passies prijsgeeft. Als eind 2023 duidelijk wordt dat hij zijn vertrouwde club, de Los Angeles Angels, gaat verlaten, hopen velen dat de Japanner de volgende sterspeler van hun favoriete team wordt. Want rond Ohtani is sinds zijn komst in 2018 een hype ontstaan.

Een speler, twee posities

“Als ik aan auto’s denk, dan denk ik aan Porsche”, zegt de nu 30-jarige enkele maanden later met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. We ontmoeten hem op een honkbalveld in Los Angeles dicht bij het Dodger Stadium, waar hij vandaag voor het eerst de nieuwe Taycan Turbo S te zien krijgt. “Deze sportwagen rijdt zeer comfortabel, is echt stil en laat op elke weg zijn performance zien”, zegt Ohtani na de eerste indruk. “De sportwagens van Porsche zijn veel meer dan een transportmiddel. Ze bieden belevenissen, zorgen echt voor plezier – ik denk dat dat bij mij past.”

Los Angeles is sinds zes jaar zijn woonplaats. Hier heeft hij zich ontwikkeld tot topsporter, heeft hij records gebroken en heeft hij inmiddels een cultstatus. Het geheim zit hem in zijn spel. Want Ohtani is de enige ‘two-way player’ – iemand die op het veld twee posities kan innemen. Aan de ene kant speelt hij als ‘hitter’: de slagman die probeert om de bal met de honkbalknuppel zo ver mogelijk te slaan en zodoende punten voor zijn team te scoren. Aan de andere kant speelt hij als ‘pitcher’: de werper die ernaar streeft om de slagman van de tegenpartij met een stevige en scherpe worp van de bal te hinderen bij het slaan. Daarbij slaat Ohtani de ballen met snelheden van meer dan 150 km/h, waarbij ze meer dan 150 meter ver wegvliegen. Een man, twee centrale posities – dat is ongeveer alsof de beste speler van een voetbalteam de eerste helft als aanvaller en de tweede helft als verdediger speelt. En dat op wereldniveau.

Door deze vaardigheid is Ohtani absoluut een unieke speler. Want in de MLB is een ‘two-way player’ allesbehalve gewoon. Al bijna 100 jaar heeft er niemand meer op beide posities gespeeld. Tussen 1914 en 1935 was het Babe Ruth, van wie de Amerikanen als ‘hitter’ en ‘pitcher’ in de ban raakten. Hij werd een legende, sloeg 714 homeruns, was een van de eerste spelers die in de Baseball Hall of Fame werd opgenomen, won zeven keer de World Series en werd twaalf keer gevraagd voor het all-star team. De lat ligt dus hoog voor Shohei Ohtani als hij de overstap naar de populairste honkbalcompetitie waagt.

Van de provincie naar Hollywood

Ohtani groeit op in Ōshū in de provincie Iwate in het noorden van Japan. Het zaadje om professioneel honkbalspeler te worden, is al op jonge leeftijd in hem gepland. “Ik zag de spelers op televisie en droomde ervan zo te zijn als zij”, herinnert de superster van nu zich. “Ik keek altijd verlangend uit naar het weekend, wanneer ik kon spelen.” Ook al spelen de beste spelers van de wereld in de Verenigde Staten, toch is Japan het land met de op één na beste competitie. De lokale sterspelers beginnen meestal hun carrière in Japan, voordat ze overstappen naar de MLB.

De weg tot superster

Als 23-jarige heeft de intussen felbegeerde speler een ruime keuze tussen werkgevers. Ohtani kiest voor de Los Angeles Angels – hier wil hij als ‘two-way player’ naam maken in de Major League Baseball. De nieuwe aanwinst integreert snel in het team en wordt vriendelijk, bescheiden en humoristisch gevonden.

Als hij na zijn herstel weer op het veld terugkeert, laat hij zien wat hij waard is. Ohtani blijft blessurevrij, maakt naam als ‘two-way player’ en wordt ook in de VS aan het einde van het seizoen gelauwerd tot MVP. Hij is de eerste Japanse speler die daartoe unaniem wordt uitgeroepen. Als hij in 2023 wederom unaniem wordt verkozen, wordt hij de eerste speler in de geschiedenis van de competitie die dat meer dan één keer voor elkaar krijgt. In hetzelfde jaar leidt Ohtani, inmiddels tot een absolute superstar uitgegroeid, zijn geboorteland naar de kampioenstitel in de World Baseball Classic, een soort olympische spelen voor honkbalprofessionals. In de finale staat hij tegenover de titelverdediger, de VS, op het veld. Het spel mondt uit in een spektakel. Want in de laatste worp tegen Angels-teamgenoot en VS-aanvoerder Mike Trout beëindigt Ohtani de wedstrijd met een geraffineerde bal. Eindstand: 3:2 voor Japan. Het is de derde wereldtitel na 2006 en 2009. Na de wedstrijd zegt Ohtani: “Dit is het mooiste moment van mijn leven.”

Historisch record

Eind 2023 staat er voor Ohtani weer een overstap naar een andere club op stapel. Opnieuw proberen de clubs de Japanner te strikken. Zijn waarde voor een franchise – zo worden de clubs in de VS genoemd – behelst veel meer dan zijn prestatie op het veld, waar hij al het werk van twee spelers levert. Als hij bij de Angels speelt, barst het stadion van de reclame voor Japanse bedrijven die de miljoenen fans uit Ohtani’s geboorteland via de televisie willen bereiken. Duizenden mensen met het nummer 17 op hun shirt stromen bij elke wedstrijd het stadion binnen. Sommigen van hen hebben geen enkel verstand van honkbal, maar houden desondanks van Ohtani. Volgens schattingen van de branche leveren de sponsordeals en de kaartverkoop de Angels jaarlijks extra inkomsten ter hoogte van circa 20 miljoen dollar op.

Ohtani is een belofte voor de toekomst van elke club. Ook de Los Angeles Dodgers zien dat en bieden hem uiteindelijk een contract voor tien jaar ter waarde van 700 miljoen dollar – tot dan toe het duurste contract ooit in de sportgeschiedenis. Dit buitengewone aanbod en de publicitaire medewerking van Ashley Kelly leiden ertoe dat Ohtani sinds april 2024 voor de Dodgers slaat, werpt – en wint.

“Ik wil kampioenschappen winnen”, benadrukt Shohei Ohtani. “En als de mensen ooit terugkijken op de titels die mijn teams hebben gewonnen, moeten ze weten dat ik er een groot aandeel in had.” De Japanner is hard op weg om deze dromen uit te laten komen. Inmiddels heeft hij onder fans en in de media een veelbelovende bijnaam verworven. Ze noemen hem: de Japanse Babe Ruth.