Eindeloze verte

“Hier ben ik nog nooit geweest”, zegt Mark Webber vol verbazing. En dat wil wat zeggen. Tenslotte heeft de Australiër met als woonplaats Monaco heel wat gereisd. In zijn carrière is hij naar schatting 90 keer heen en weer gevlogen tussen zijn geboorteland en Europa. Nu leunt de voormalige formule 1-coureur en huidige Porsche-merkambassadeur nonchalant tegen een Taycan in Frozen Blue en bewondert hij de zonsondergang in diep oranje op het strand van Darwin in het noorden van Australië.

In deze stad wonen 150.000 mensen. Het hele Northern Territory heeft bijna 250.000 inwoners – en het gebied is ongeveer vier keer zo groot als Duitsland dat meer dan 84 miljoen inwoners heeft. Veel ruimte voor relatief weinig mensen. Ruimte die wij gaan verkennen. Darwin is het startpunt van een heel bijzonder plan. Een paar duizend kilometer door het vijfde continent. Van kust naar kust. Van Darwin naar Bondi Beach in Sydney. In totaal bijna 5.000 kilometer. 100% elektrisch. Mark Webber en Christophorus begeleiden de crew op de eerste etappe naar Tennant Creek. Webber zal zijn geboorteland daarna met andere ogen bekijken. Want wat in een sportwagen met een verbrandingsmotor al een uitdaging is, wordt in de Taycan het ultieme avontuur. Australië is een onontgonnen gebied wat elektromobiliteit betreft en de aanleg van de laadinfrastructuur staat nog in de kinderschoenen. Toch gaat het nu down-under midden door de outback. Snellaadpalen zijn er nauwelijks langs de route. We moeten ervan uitgaan dat we grotendeels langzamer moeten opladen met wisselstroom. De laadpunten bepalen de route en dus ook het tijdschema.

De volgende ochtend vertrekken we in alle vroegte richting het zuiden. De belangrijkste weg in dit gebied is de Stuart Highway Nr. 1 – de levensader van de outback. In 1940 werd gestart met de aanleg van de 2.720 kilometer lange weg. Pas in 1987 was de weg klaar. Zelfs in de jaren 1980 waren de zuidelijke wegdelen deels nog onverhard. Onze eerste stop na 223 kilometer heet Pine Creek, een goudgraversstad die sinds de jaren 1890 vergeefs op de volgende ‘goldrush’ wacht. Achter het enige hotel in het stadje wijst een klein, blauw bordje van de Australian Electric Vehicle Association – kortweg AEVA – op een openbaar AC-laadstation. Nadat we de Taycan hebben aangesloten, worden we verrast: hoewel het stopcontact er klein uitziet, laadt de sportwagen met maar liefst 22 kW op. We gingen van maximaal de helft uit. Een droom.

Terwijl de Taycan oplaadt, verkennen wij de omgeving. Tijdens een boottocht op de Katherine River banen we ons slingerend een weg door spectaculaire kloven en leren we van alles over de planten en dieren van de regio. Het terrein is met name het jachtgebied van de kleine zoetwaterkrokodil. De grotere en dominantere zoutwaterexemplaren worden in reusachtige kooien gevangengenomen en weer uitgezet op geschiktere plekken. De grootste, die in februari van dit jaar werd gevangen, is bijna net zo lang als onze Taycan – circa vijf meter. Het uitstapje wordt afgesloten met een diner aan boord. Er wordt, heel toepasselijk, krokodil, kangoeroe en kip geserveerd. Tijdens de zonsondergang vliegen duizenden vleermuizen boven de boot – een lust voor het oog. Tegen de avond nemen we onze intrek in de Cicada Lodge, een klein bungalowcomplex met 18 kamers en een zwembad. Perfect na een lange dag met meer dan 30 graden Celsius. Naast de receptie laadt de Taycan ’s nachts met 2,3 kW rustig op tot 100 procent. “Het verbaast me dat we er heelhuids doorkomen”, constateert Webber. “Tot nu toe heeft zich geen enkel probleem voorgedaan, laat staan een hachelijke situatie.”

De volgende ochtend gaan we steeds verder zuidwaarts. We rijden richting Mataranka in het Elsey National Park. De Bitter Springs mogen dan met een watertemperatuur van 34 graden Celsius misschien geen verkoeling bieden, ontspannend is een bad in de thermale bronnen in ieder geval wel. Een onmisbaar accessoire blijkt de drijfslang te zijn. Iedereen heeft hier zo eentje onder zijn oksels en dobbert heerlijk rond. Terwijl ook wij ons aanpassen, laadt de Taycan bij de camping aan de overkant op. Weer met 22 kW. De laadtijd, waarvan wij op basis van de gegevens in de Plugshare-app uitgingen, wordt opnieuw gehalveerd. De stroom loopt – de reis ook.

Maar waarom laden we altijd sneller dan weergegeven? Plugshare werkt alleen met feedback uit de EV-community. Waar kan ik hoe snel voor hoeveel laden? Na een tijdje begint het ons te dagen: de meeste andere elektrische auto’s kunnen enkel met maximaal 11 kW AC-laden. Overeenkomstig wordt dat ook als maximaal laadvermogen door de andere gebruikers aangegeven. Omdat onze Taycan een AC-lader met 22 kW heeft, winnen wij tijdens de middagpauzes bijna 150 kilometer aan elektrische range. Zo ook in het Larrimah Hotel and Caravan Park. Op de kleine, blauwe bordjes staat bovendien vaak de aanwijzing dat je je even bij de exploitant moet melden voordat je begint met opladen. Met reden: tijdens het opladen klappen bij een paar campers de zekeringen eruit. De airconditioning en wasmachine in de camper plus de Taycan is toch net iets te veel voor de trafo.

De Stuart Highway is niet heel druk. Als je een andere auto ziet, dan is het negen van de tien keer een 4×4-truck met een V8-motor onder de kap en een caravan erachter. Verder zie je overal de imposante roadtrains. Vrachtwagens met vier of vijf trailers. Toegestane maximumlengte: 53,5 meter. Het lijkt alsof ze voor niets en niemand remmen. Ze donderen met 100 kilometer km/h over het hete asfalt in het Red Centre, zoals het Northern Territory ook wordt genoemd.

’s Middags bereiken wij Daly Waters, een oude luchthavenstad. Vliegtuig- en autowrakken uit het midden van de vorige eeuw liggen langs de weg. Het hele stadje lijkt wel een openluchtmuseum. De slaapplek is de eenvoudigste van de hele reis, het amusementsprogramma met afstand het beste. In de Daly Waters Pub treedt de eigenaar van de bar zelf op – samen met een gedresseerde ezel. Gasten uit de hele wereld hebben in de pub memorabilia op de bar, wanden en het plafond bevestigd. Visitekaartjes, oude bankbiljetten, baseballcaps en bh’s in alle vormen en kleuren. Een levendige plek. Het diner bestaat uit beef ’n’ barra, de outbackvariant van surf ’n’ turf. Rundersteak met barramundi, een lokale roofvis uit de familie van de reuzenbaars. Heerlijk!

De volgende dag hebben we meer dan 400 kilometer voor de boeg. We komen er goed doorheen, met een snelheidslimiet van meestal 130 km/h wordt er nauwelijks geremd of gerecupereerd. Het verbruik ligt steevast rond de 25 kWh per 100 kilometer. Er wordt weer opgeladen op een camping, driefasig tot 22 kW. Aankomst in Tennant Creek: we checken in de Safari Lodge in. Een meer dan behoorlijk motel en van alle gemakken voorzien. ’s Avonds verkennen we de lokale Sporties Club, een restaurant met een aangrenzende speelhal. Achter het gordijn van transparante pvc-lamellen dat de hitte buiten moet houden, betreden we een andere wereld. Het rallycomputerspel met kuip, pedalen en H-brug stamt uit 1995. De resolutie is zo laag dat je nauwelijks ziet in welke auto je rijdt. Een virtuele reis terug in de tijd.

Terug in het heden gaan we de volgende dag naar de Devil’s Marbles. In de taal van de Aboriginals – de inheemse bevolkingsgroep van Australië – wordt de plek ‘Karlu Karlu’ genoemd. Een imposant rotslandschap en heilige grond. Aboriginals geloven dat almachtige wezens alle natuurlijke dingen hebben geschapen en op bijzondere plekken als deze hun ziel en daarmee hun spirituele energie hebben achtergelaten. Met die gedachte kijken we vol verwondering naar de unieke rotsformatie – en de plek krijgt bijna iets magisch.

Eenmaal terug in Tennant Creek komt er na 1.284 kilometer en 321 bijgeladen kilowattuur een einde aan onze reis met de wetenschap dat de Taycan ook de outback aan kan: nooit overviel ons de ‘actieradiusangst’. Zie je een camping, dan zie je een laadmogelijkheid, luidt de regel. Omgerekend hebben we voor stroom in totaal minder dan 100 euro betaald. En verder? Als ontzettend vriendelijke Australiërs in een restaurant wat bijgerechten en garnering bij hun hamburger willen, bestellen ze hem “with a lot”, en nadat ze zijn uitgenodigd voor het avondeten zeggen ze beleefd: “Thanks for tea”. Veel indrukken, nog meer inzichten. Vindt ook Mark Webber, die zijn geboorteland opnieuw heeft leren kennen. “Dat je in de outback zo makkelijk met een elektrische auto kunt rijden, had ik niet gedacht”, zegt de 47-jarige. “Ik heb echt nieuwe inspiratie opgedaan voor toekomstige tochten.” Cheers, mate!