Hoeders van het vuur

“Deze wagens bouwen bruggen – en je weet nooit waarheen ze je brengen.”

We zijn allemaal via totaal verschillende wegen bij de Porsche-community uitgekomen. Bij velen van ons kun je die weg direct naar een bepaald model herleiden. Of misschien naar een bepaalde belevenis die verband houdt met een sportwagen. In mijn geval waren het automagazines.

Tien jaar voordat ik zelf achter het stuur mocht kruipen, ontvlamde een gekregen abonnement op het blad Car Craft mijn passie voor Amerikaanse muscle-cars. Kort daarna ontdekte ik door het Car and Driver-magazine ook auto’s die bochten konden nemen en konden remmen. De snelle Duitse toer- en sportwagens maakten pas echt indruk op me. Het was elke keer weer een fantastisch moment als er een nieuw magazine in de brievenbus lag, want dat betekende uren plezier. En verhalen die je nergens zo tegenkwam. Maar de redacteuren, auteurs en fotografen creëerden in die tijd iets wat nog veel waardevoller was: een gevoel dat je bij mensen en plekken hoorde die totaal verschilden van mijn ouderlijk huis in El Cerrito, een rustige buitenwijk van San Francisco.

In die tijd vermoedde ik niet dat sportwagens uit Stuttgart-Zuffenhausen mijn leven voor altijd zouden veranderen, zowel persoonlijk als beroepsmatig. Door de Porsche 914 van mijn oudere broer raakte ik uiteindelijk in de ban van het merk. Toen de sportwagen kapot was en mijn broer hem niet meer wilde hebben, gaven mijn ouders hem aan mij, maar wel onder de voorwaarde dat ik zelf de reparaties, de verzekering en de brandstof zou betalen.

Een 914-event in 1992 ergens halverwege de Californische kust: een zilverkleurige 914/6 met een in de fabriek gemonteerd extra breed spatbord straalde net iets meer dan de andere. 
Al snel werd me verteld dat de eigenaar er een 3,6-liter zescilinder boxermotor in liet bouwen – toen een novum bij een 914. Niet lang daarna, toen ik ging studeren, moest ik mijn sportwagen en de community aan de East Bay achterlaten. Voorlopig. Want in mijn tweede studiejaar had een gastdocent het over dromen, wat me op een wonderlijk idee bracht: “Waarom ga ik niet over auto’s schrijven?” Mijn eerste onderwerp voor een artikel dat in 1995 in het mei-nummer van het Porsche-magazine Excellence verscheen: een zekere 914/6 met een 3,6-liter-motor.

Ongeveer een jaar later kreeg ik een telefoontje van Sports Car International. Ze hadden een stageplek voor de zomer. Dat bleek een geweldige ervaring te zijn, die me bovendien een fulltimefunctie opleverde bij een gelieerd magazine – bij Excellence, waar een jaar eerder mijn eerste artikel was verschenen.

Dat was het begin van een opmerkelijke reis door de wereld van Porsche. Het was geweldig om tijdens presentaties van nieuwe sportwagens vele persoonlijkheden te ontmoeten, over wie ik al had gelezen – en van wie ik nog nooit had gehoord. Om van de allerbesten aanwijzingen te krijgen, terwijl ik achter het stuur zat. Om met meer dan 280 km/h de slingerende achterkant van een 911 Turbo behoedzaam onder controle te krijgen. Om een persevenement voor de Carrera GT te bezoeken op een voormalige Oost-Duitse vliegbasis, gevolgd door een week met een Carrera GT in Californië. Om een prototype van de 918 Spyder op het natte circuit van de Porsche-fabriek in Leipzig te testen, en later ook het seriemodel met topsnelheden op het Circuit Ricardo Tormo ten westen van Valencia in Spanje. Om twee Pikes Peak-winnaars te ondersteunen samen met uiterst solide teams bestaande uit oude bekenden. Elk gesprek, elke rit bracht me weer een stapje verder op mijn reis.

Als je er maar lang genoeg bij blijft, krijg je door dat alles op een of andere manier met elkaar samenhangt. Daaraan denk ik als ik met mijn oude vriend Alex Palevsky samenwerk. Na de universiteit werkten we twee jaar lang samen. Het duurde niet lang voordat we erachter kwamen dat we in onze kindertijd iets gemeen hadden – autotijdschriften. In 2016 besloten we iets geks te doen: met een klein team richtten we een onafhankelijk gedrukt magazine op dat tegen de stroom van de almaar dunner wordende tijdschriften inging. Het resultaat met de titel 000 kun je misschien het beste omschrijven als een gepassioneerde kunsttitel die over Porsche ging.

Het is zeker paradoxaal om vanuit het perspectief van een tijdschriftenredacteur over een community te schrijven, want magazines ontstaan zoals ze ook worden gelezen: alleen. Ergens vermoed ik echter dat dat zelfs mijn band met velen sterker maakt, die net als ik misschien niet altijd de tijd of de mogelijkheden hebben om naar auto-evenementen te reizen. Maar als we dat wel doen, dan is dat als een weerzien met oude vrienden. Onder de community-evenementen zijn er maar weinig die groter, diverser of succesvoller zijn dan de Rennsport Reunion. Al bij de eerste keer, in 2011 in Laguna Seca, kreeg de bijeenkomst van racewagens, coureurs en fans een nieuwe dimensie. Hier kwamen tal van persoonlijkheden, die ik in de afgelopen jaren in Duitsland had leren kennen, in Californië samen. De sfeer in het rennerskwartier – waar roem en ‘familie’ samenkomen – was absoluut elektriserend.

Maar dan realiseer ik me: in deze community speelt dat helemaal geen rol. Dat is een van de redenen waarom de sportwagens uit Stuttgart me zo enorm aanspreken. Want ooit waren ze zelf ‘underdogs’, gemaakt door mensen die stug bleven vasthouden aan sportwagens met een motor achterin, terwijl alle anderen een andere weg insloegen.

Daarin ligt ook een boodschap voor ons allemaal: als je maar genoeg doorzettingsvermogen hebt, kan een onaangepast concept daadwerkelijk uitgroeien tot iets iconisch – modern en tijdloos tegelijkertijd. Zo blijf ik een kroniekschrijver. Een student. En hopelijk ook een hoeder van het vuur.