Walter Röhrl: “Ik ben heel gevoelig”

Meneer Röhrl, houdt u van verjaardagen? 

Totaal niet. Voor mij waren alle soorten huldigingen altijd een belasting. Bij elke bekeruitreiking voelde ik me niet op mijn gemak en mijn verjaardag is al helemaal niet mijn verdienste. 

Terugblik: wat was de afgelopen 75 jaar meer en minder belangrijk?

De belangrijkste stap was waarschijnlijk mijn carrièreswitch van administratief medewerker naar de motorsport. Ik wilde uitzoeken of ik slechts een dromer was. Geld ermee verdienen, vond ik minder belangrijk. Dat heeft me mijn hele carrière niet geïnteresseerd. 

Weet u nog waarmee u uw eerste geld hebt verdiend en waaraan u het hebt besteed?

Jazeker! Tijdens mijn opleiding verdiende ik 365 Duitse mark per maand. Daarvan legde ik 360 opzij voor mijn eerste auto. De overige vijf mark zakgeld had ik eigenlijk ook niet nodig, omdat ik nooit naar het café ging of zo. Mijn leven bestond uit werken en sporten in de vrije tijd. Ik spaarde net zo lang, totdat ik een tweedehands Porsche 356 kon kopen. Toen was ik 21. Het moest per se een Porsche zijn, omdat daaraan niets kapotging. Dat had mijn oudere broer mij geleerd. Reparaties kon ik me toen niet veroorloven.

Hoe kwam u voor het eerst bij Porsche terecht?

Dat was in 1981. Mercedes had op het laatste moment een gepland programma voor het WK rally geschrapt. Toch kreeg ik wel uitbetaald. De toenmalige directeur Ontwikkeling bij Porsche, Helmut Bott, belde en zei: “Meneer Röhrl, onder deze omstandigheden kunnen wij u ons veroorloven.” Ik ging akkoord en hoopte dat Porsche aan het WK zou deelnemen. Tijdens het Duitse kampioenschap reed ik met een 924 Carrera GTS en startte uiteindelijk maar bij één WK-race, de Rallye Sanremo. Wat als ik daar met de 911 SC zou hebben gewonnen? Misschien had het WK-programma er dan wel ingezeten. Maar wij vielen uit door een breuk in de aandrijfas. Dus moest ik voor 1982 op zoek naar een ander team. Tien jaar later reed ik toch nog races voor Porsche en werd ik testrijder. 

We springen van 1981 naar de eeuwwisseling: wat betekent de Carrera GT voor u?

Het was een van mijn mooiste opdrachten om aan deze sportwagen te werken. Ik had het geluk dat ik de hele ontwikkeling vanaf het eerste moment mocht begeleiden. Aanvankelijk moesten we vele uitdagingen het hoofd bieden. 

Wat verbindt u met Leipzig, waar de Carrera GT van 2003 tot en met 2006 werd gebouwd?

Ik was aanwezig bij de opening van de fabriek en het fascineerde me dat visionaire mensen als de toenmalige bestuursvoorzitter Wendelin Wiedeking het lef hadden om daar op een groen weiland een nieuwe fabriek te bouwen. Voor echte Porsche-fanaten als ik was de Cayenne eerst een vreemde eend in de bijt. In een soort controlerende functie was ik betrokken bij de ontwikkeling. Ook met de modellen Panamera en Macan reed ik rondjes op de Nordschleife. Het is geweldig hoe Porsche erin is geslaagd om de sportwagengenen over te brengen op de twee SUV’s en de grote limousine. Alle drie zijn ze toonaangevend in hun segment.

Als u met één vingerknip een eigenschap van uzelf zou mogen veranderen, welke zou dat dan zijn?

Ik zou graag geduldiger willen zijn, want dat zou mijn leven op vele vlakken eenvoudiger maken. Als ik autorijd en in de verte een vrachtwagen zie, wind ik me al op, omdat ik het gas zal moeten loslaten. 

Is er iets wat mensen over u denken dat absoluut niet klopt?

Wie de rallyvideo’s uit de jaren 80 bekijkt, waar we met 150 km/h heel dicht langs de toeschouwers reden, denkt misschien dat ik gevoelloos en meedogenloos ben. Maar het tegendeel is waar. Ik ben heel gevoelig. Ik lig van allerlei dingen wakker, wat niemand zich kan voorstellen. Als ik de oude beelden terugzie, ben ik tegenwoordig zelf geschokt. Maar zo ging het er toen bij rally’s aan toe. Gelukkig heb ik nooit iemand verwond. 

Wie of wat inspireert u?

Elke mens die iets bijzonders presteert. Als ik een briljante skiër zie of een andere geweldige sporter, denk ik direct: ik moet eropuit en sporten, fitter worden. 

Wat was het mooiste moment van uw carrière?

Dat was toen we in 1980 ’s ochtends vroeg om acht uur vanaf het laatste servicepunt in La Turbie de tien kilometer richting Monaco naar beneden reden. Het zonlicht reflecteerde op de zee en ik had mijn levensdoel bereikt: één keer de Rally van Monte Carlo winnen. Van Europese of wereldtitels heb ik nooit gedroomd.

Wat wenst u voor de toekomst?

Gezondheid en vrede, voor mij horen ze bij elkaar. De pandemie heeft me duidelijk gemaakt hoe belangrijk het is om gezond te blijven. En ik heb 75 jaar zonder oorlog in mijn omgeving mogen leven. Dat is een groot privilege.